Ayşenur'a demiştim ki bir keresinde, "Hani bir söz var, biliyor musun? 'Biz birbirimizi yaralarımızdan tanırız.' Öyle oldu bu biraz." Biz birbirimizi yaralarımızdan tanırız, bazen birileriyle yaralarımızı iyileştirmeye çalışırken tanışırız da olması gerekenden büyük yerler veririz kalbimizde, sırf o an yanımızda oldu diye. Yani biz deri değiştiren bir yılan kadar savunmasızken...
Bilemiyorum, hayat sevdiğim insanların canını acıtınca benim canım da acıyor. Bir yerlerde bir yanlışlık varmış gibi geliyor, ne yapacağımı bilemiyorum. Çünkü hayat her defasında canı en yanmaması gereken kişileri, en hak etmeyenleri, en hassas olanları seçiyor...
Bu gün onun sesi o kadar yorgunken, telefonda ağlarken ben burada ne yapıyordum ki? Böyle zamanlarda birbirimizin yanında olamadığımızda sanki yan yana bulunduğumuz her an yitiriyor değerini...
Biz birbirimizi yaralarımızdan tanırız.
Bu böyle.
En tuhafı da farklı nedenlerle aynı hissetmemiz.
Şu an onun daha yoğun yaşıyor oluşu ve benim susuşum...
And the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
Tears streamin' down on your face
And I
When you lose something you can't replace
Tears streamin' down on your face
And I
I will try the fix you
oyy kıyamam ki sana ben.. içim acıdı, sen üzülme. o da üzülmesin.
YanıtlaSilGeçer herhalde.
SilBen iyiyim, o da iyi olacak.
Iyi ol...
YanıtlaSil-A.can
İyiyim :)
Sil