Adana'yı özleme sebebim Ridade ve Sinemis. Onlar olmasa bu bok şehir aklıma bile gelmez herhalde. Ve her yaz ama her yaz, muhakkak birimizin birimizin evine kısa süreliğine yerleşmesi, hatta çocukken bunu bir haftaya yakın bir süre için yapmamız ve en son ağlayarak ayrılmamız söz konusuydu. Büyüdükten sonra daha bir iki gecelik küçük konaklamalara dönüştü ama tatillerimizin klasiği haline geldi bu durum.

Dün de bunu tartışıyorduk, önce bize gelecek gibi oldu. Sonra "Gelemiyorum, şansına küs" dedi. Ben de gördüğünüz gibi "Ben perşembeden sonra yoğum, keyfiniz bilir" dedim. Cuma köye gidiyoruz. Bunun üzerine dün geldi bize, gece de bizde kaldı.

Sohbet ettik, Komedi Dükkânı'nın bi' bölümünü izledik. Yengem "Cessie, Ridade'yi senin doktoruna mı götürsen? Kendine hiç güvenmiyor" demişti birkaç kez, ben de Ridade için bir psikoloğun numarasını falan almıştım. O konuyu konuştuk, Ridade gitmek istemediğini söyledi. "Niye kızım?" dedim "Ergensin sen. Sen gitmeyeceksin de kim gidecek? İnsanın ergenken bir sürü sorunu olur." Sonra da ekledim "Valla beni buna ihtiyacın olmadığına ikna et, konuyu ebediyen kapatayım. Yoksa numarayı anana veririm, yesin başının etini." dedim. "Abooo" dedi. Beni ikna edemedi hiç. Gerçekten güvenmiyor kendisine. Akıllıdır, zekidir. Akıllı ve zeki olmadığına inanıyor. Tuhaf. Bu çocuğu nasıl bu hale getirdiler bilmiyorum. "On altı senedir güvenmiyorum kendime, bu saatten sonra düzeltilecek bir şey değil bu. O benim kişiliğimi değiştirebilir mi?" dedi. "Ama" dedim "özgüven eksikliğini bir kişilik olarak tanımlamak yanlış olabilir. Önce ne tür şeyleri 'kişilik özellikleri' olarak niteleyebiliriz onu iyi bilmek gerek." Bir düşündü, "Ne diyeceğim ki ona ben?" dedi. "Bu düşüncelerini söylersin işte" dedim. "Kendime güvenmiyorum diyeceğim, o da bana neden diye soracak" dedi. "Eee?" dedim. "Nedenini bilmiyorum ki!" dedi. "E iyi, öyle söylersin o zaman." dedim. "E ben öyle dediğimde o bana ne diyecek?" dedi. "İşte Ridade" dedim, "tam olarak bu noktada ona ihtiyaç duyuyoruz. Şayet senin söylediklerine nasıl yanıtlar vereceğini bilebilseydim, direkt benimle konuşurdun, hiç ona gitmemize gerek kalmazdı. Ama takdir edersin ki bilemiyoruz."

Sonunda ikna oldu ama ikna olmasında en çok benim Esin'le konuştuklarımızdan bahsetmemin ve Esin'in bana yardımcı olduğunu söylememin etkisi oldu sanırım. Zamanında ben "Ne diyecek ki psikiyatr bana? Hiçbir işe yaramayacak. Kimsenin psikiyatra gittim de çok yardımı oldu dediğini duymadım" diye vızıldandığımda Tolga Abi "Çünkü insanlar bir doktordan yardım almış olmanın bundan da fayda görmüş olmanın kötü bir şey olmadığını idrak edemeyecek ve bunu da paylaşamayacak kadar aptal" demişti. Eminim Ridade de, siz de benim gibi yüzlerce kez şu cümleyi duydunuz: "Ben de psikoloğa / psikiyatra gidiyorum ama hiçbir faydasını görmedim."

Bu yüzden böyle cümleler kurmadan önce dikkat etmeye çalışıyorum. Hâlâ insanlar psikolojik yardım almanın çok büyütülecek bir şey olduğuna inanıyorlar gördüğüm kadarı ile. Seziyorum kimisi antidepresan kullanmaktan üstü örtülü bir haz alıyor, bunu farklı oluşun bir alameti olarak algılıyor ve öyle de pazarlıyor. Kimisi utanıyor ki ben en başlarda utananlardandım. Dikkat eksikliği sorunumla ilgili doktor da dahil olmak üzere kimseyle konuşmak istemiyordum. Aslında ikisi de değil. Ne utanılacak bir şey ne de gurur duyulacak. Çağımızda "ben çok farklıyım, çok düşünüyorum, o yüzden acı çekiyorum" gibi veya "ben çok zekiyim o yüzden uyum sağlayamıyorum" gibi zırvaların ardına sığınan bir sürü insan var.

Bakın bu işin doğrusu şöyle, kendimden örnek vereyim: Çok zeki olduğum için uyum sağlayamıyor değilim. Aslında zeka aralıkları vardır ya hani, bir puanla bir puan arası zekidir, bir aralık dahi seviyesidir. Ben öyle bir teste girsem bence ortalama zeka aralığında çıkardım, normal bir insan kadar yani. Kendimi toplumdan ayıracak kadar farklı hissetmiyorum ama zaman zaman toplum kendini benden ayırmak istiyor sanırım. Kaldırılamayacak kadar acı da çekmiyorum. Aptal da değilim. Normal insanım. Normale yakın bir insanım en azından. Sadece bazı konularda sorunlarım var ve kendi başıma çözümleyemediğim için bana bazı etkileri oldu. Kronik baş ağrısı gibi, çökkün bir ruh hali gibi,  sevimsiz bazı düşünceler gibi. Tam olarak o sorunları ve sonuçlarını çözmeye çalışıyorum ve bu konuda yardım alıyorum, olan biten bu ve bu kadar basit.

Böyle yani, çekinmeyin böyle şeylerden. Bir psikoloğa ihtiyacınız varsa gidin konuşun. Yardım isteyin, yardım istemek bir güçsüzlük alameti değil. Akıllı bir insan doğru zamanlarda doğru kararlar verir. Yardım istememek adına acınızın katlanmasına izin vermek akıllıca bir karar olmaz. Ayrıca bütün doktorlar kötü değil. Esin'in bana gerçekten yardımı oldu. Ridade dışında bunu duyması gereken başkaları da varsa diye yazıyorum. Aynı şekilde Ebru da destek aldı yakın bir zamanda ve ona da faydası oldu. Psikologlar / psikiyatrlar fiskos masası danteli değil, İŞE YARAYABİLİYORLAR! *.*