buradan

Dün akşam Ebru'yla çıktık. Soul'a gittik, yani ben onu oraya götürdüm daha doğrusu. Çünkü bildiğim tek yer orası. Neyse bir şeyler yedik, bir şeyler içtik. Keyifli bir akşam geçirdik. Sorun şu ki, bu gün bitfiz vizem var...

Hesabı ödeyecekken banka kartımı kaybettiğimi fark edip hesabı Ebru'ya kitledim, hoş olmadı. Kartı kaybetmiş olmak daha da nahoştu. Ondan önce bi başka banka hesap kartımı kaybedip iptal ettirmiştim. Yani şu an iki farklı banka hesabımın kartı da ortalıkta yok... Yani parasızım, tam anlamıyla.

Dün bankaya gittim kaybettiğim ilk kart için, yeni bir kart gönderilmesini talep ettim. Gece odaya gelince de diğer bankayı aradım işte, kartımı atm'de unutmuşum, en yakın banka şubesinden alabilirmişim...

Bunu hayat karşısında büyük bir yenilgi ve yaşama konusundaki devasa bir beceriksizlik olarak algıladığım için, odaya gelirken otobüste iki üç damla göz yaşı akıtmış olabilirim. Alkolün verdiği duygusallık, bünyemde barınan sabit depresif ruh hali ve bir de bu başarısızlık üst üste eklenince... O esnada Koray'la görüşüyordum, ona karşı biraz fazla sevgi dolu davranmış olabilirim. Onun da canı sıkkınmış, o da bana sevgi dolu davrandı kendi çapında... O ne kadar sevgi dolu davranabiliyorsa işte... -.-

Neyse ya, hayat çok tuhaf. Bir daha hayatta olmaz derken kendimi yine kilometrelerce uzakta birini özlerken falan buldum. Hayat gerçekten çok tuhaf.

Hayata az karıştığımdan mı böyle oluyor, bilmiyorum. Nedense tüm etkileyici insanlarla internet ortamında tanışıyorum. Etrafımdakiler yüzeysel veya sıradan oluyor genelde, dikkatimi çekmiyor, vesaire...

Eskiden olsa bunu müthiş bulurdum. İnsanların birbirlerini sadece düşünceleri, fikirleri, kafasının içindekiler nedeniyle etkileyici bulması, sevmesi falan... Şimdi öyle düşünmüyorum. Kendi zihnim de dahil olmak üzere hiçbir zihne güvenemiyorum.

Bok gibi her şey. Toparlanmam lazım, durup çökecek zaman yok...
Toparlanmam lazım toparlanamıyorum.