boş boş konuşup gideceğim

genellikle boş boş konuşuyorum zaten, ama galiba bu aralar daha boş konuşacağım. hayatın yine düşünüyor-muş gibi yapmaktan çok iğrendiğim bir evresindeyim. çünkü mış gibi yapıp durduğumuzu biliyorum. çünkü şunun şurasında kendimi akıllıyım diye avutmaya çalışmaya lüzum yok ben twitter takipçilerini kontrol eden ve ribony'de saatlerini öldürebilen bir insanım, bir insan oldum çıktım. akıl kârı işler değil bunlar.

çok sorumsuz olduğum için kredi kartı borcumu banka peşime düşene dek ödemedim. zaten param da yoktu. en sonunda dün değil önceki gün, kıçımı kaldırıp kentpark'a gittim. gece mert küçük bir zehirlenme yaşadığı için aklım onda kalsa da, oralara kadar gitmişken sinemaya gireyim dedim. macbeth vizyona girmiş, esma hoca da iyi bir film olacak gibi duruyor dediydi, o yüzden macbeth'e girdim. en arkadan bi yer seçtim, seçmez olaydım. iki yanımdaki iki uç köşeyi birer çift işgal etmişti. film boyunca fısıldaşıp durdular. yani gerçekten neden? neden? oturabileceğiniz o kadar çok cafe, pub, park, bahçe var ki! neden bir sinema salonunu seçiyorsunuz muhabbet etmek için. sağ taraftakiler arada konuşmayı bırakıp öpüştüler, bence sessiz olmak koşuluyla bu kabul edilemez değil. ama sessiz olmak koşuluyla.

bütün bunlar dışında borcumu ödedim, mektup yazdım. faremiz hâlâ canlı. yarın vizem var ama çalışmaya üşeniyorum, bir de güzel kitaplar okuyorum. bu kadar, hayatımda pek bi numara yok yani. aslında bir şey anlatmak için başlamıştım yazıya ama neydi hiçbir fikrim yok şu an, vizeye çalışmaktan kaçmak için de başlamış olabilirim.