ölmedim, ölmedim!

edirne dedim, kamp dedim çıktım, dağıldım geldim ahahaha. vücudumun her yeri ağrıyor, ayak parmaklarımdan biri su toplamış. çeşitli yerler gördüm -üşenmezsem yazarım diyeceğim daha çilekli otostopu anlatamadım- çeşitli ilginç insanlarla tanıştım, iki kez balık ekmek yedim, güzeldi. tekirdağ'a gittim, kulağımda radiohead falan çaldı, o güzel değildi. 

yüzyıllar sonra yine aynı şarkı, aşağı yukarı aynı mevzu...

ateşli, metaforlu bir şeyler vardı ortada. şimdi düşününce oruç aruoba geliyor aklıma, vakti zamanında tavşan beslemekle ilgili bir şeyler söylemişti oruç aruoba. tavşan besliyordum ben o zaman, tavşan beslemeye uygun bir tabiatım olmadığını da biliyordum, görmezden geldim. vakti zamanında da şöyle dedi;

Ateş yakan, yeri ve zamanı gelince,
ateşini söndürme koşullarını da düşünmeli, ve, bilmelidir.

Ateş yakmayı bilmek,
ateş söndürmeyi bilmeyi de
gerektirir

bir ateş yaktığımı, o ateşi söndürmem gerekeceğini biliyordum. bunu görmezden gelemedim. ama ateşi söndürmemek için de oldukça didindim. ne oldu o ateş? söndü galiba, söndürdüm geldim. üşüyeceğimi sanmıyorum, yeni ateşler yakıldı çünkü. sönme zamanı gelene kadar belki de bizi ısıtmaya yeter. kulağıma küpe ettim oruç aruoba'nın sözlerini biraz. şöyle de demişti bakın;

Ateşini yakarken, ne denli üşümüş olsan; hatta, soğuktan titriyor da olsan, ateşinin sonucu olarak elde edebileceğin ısı miktarını düşünmemelisin; yalnızca, iyi bir ateş - yakabileceği; elinden gelen, becerebileceğin en iyi ateşi- yakmayı, düşünmelisin: Bunu yapabildiğinde de, sonuç olarak, zaten, o 'ısı miktarı'nı da
elde edeceksindir...

ben düzgün bir ateş yakamadım hiç. çünkü elde edeceğim ısı miktarını hesaplayıp durmaktan kendimi alamadım. öyle olunca da ateşime odaklanamadım. zaten ateş umutla yakılır, umutsuzluk, belki zamansızca söndürmeye neden olur ateşi, isteyerek veya istemeyerek. 

Unutma ki, yaktığın ateşin tek bir 'kalori'si bile
boşa gitmez: bir karşılık vardır -bulursun-
hep, en küçük ateşin için bile-
bu, herzaman seni 'ısıtacak' birşey olmasa da...

yaktığım ateşlerin karşılığını buldum mu diye sorarsanız, hep buldum. ne diyeyim, denedim, yanıldım, öğrendim. fakir avuntusu gibi geliyor bazen bana da ama, öğrenmek güzel şey.

Ateş yakan, bütün yaptıklarının kendi kuruntusu
-yanılgısı- olduğunu kabullenmeye de hazır olmalıdır
-belki de yanılsamadır- yanılsamaydı-, hepsi;
belki, ateş, hiç, yanmamıştır
-yanmamıştı--

belki ateş hiç yanmamıştı. belki söndürülen bir şey de yok dolayısıyla. kabulleniyorum hepsinin bir yanılsama olma ihtimalini de. şimdi üzgün değilim.

Ateş yakan,
ateşini yakmayabilmelidir de... 

ateşimi yakmayabilirim de...