hey hey

inanılmaz şanslı bir otostop macerasının ardından kampa gelmeyi başardım çocuklar. eskişehir yolu üzerinden ısparta'ya gideceğimiz için burak (bulduğum yol arkadaşı) toki turkuaz'a kadar geldi. ben kendimden büyük bir çanta ile panik içinde koştur koştur gittim oğlanın yanına. az ötede otostop çekmeye başladık, bir dakika geçmeden bir hanım bizi aldı. sohbet ederek polatlı'ya gittik. orada bıraktı bizi. polatlı da kaldırmaya başladık parmakları, bir dakika geçmeden bir abi durdu. "ankara'da eskişehir yolunda beklemiyor muydunuz siz, önünüzden geçtim almadım, baktım siz beni geçmişsiniz, durmadan edemedim." dedi. abinin bebeği olmuş yeni. işte bir sürü bir şeyler anlattı, afyon'da bıraktı o da bizi. burak biraz şüpheye düştü, orada pek duran olmuyormuş galiba. neyse birkaç keko daha otostop çekiyordu, ayıp olmasın diye arkalarına geçtik. beklemeye başladık. 3 dakika falan beklediğimizi zannetmiyorum, bir abi durdu. kimsenin ismini hatırlamıyorum a-kü. abi çok tuhaf bir insandı. sağı solu belli olmayan tiplerden, kafası atınca dünyayı yakacak falan. ve anlattığı kadarı ile rahatına inanılmaz düşkün. hayatı çeşitli mücadelelerle birlikte seven biri olduğumdan çok yadırgadım. her türlü riski göze alarak bu düşüncemi kendisiyle de paylaştım. veterinermiş. işte hayvanların verimini arttırma üzerine bir takım işler yapıyor çiftliklerde. hayvanların verimini arttırmak, hım... o da neyse, tamamen karşı olabileceğim bir şey. o bizi nerede bıraktı hatırlamıyorum, en son bir çiftin arabasına bindik. adam polis, kadın da bursa'da bilmem nerede bir takım apartları işletiyor falan. hayatımda gördüğüm en tuhaf, en gürültücü çiftlerden biriydi. bim'de tanışmışlar, kadının beş çocuğu varmış, ikisinin de ikinci evlilikleriymiş. antalya'ya gidiyorlardı. burak'ı ısparta'da attık, biz yola devam ettik. yol boyunca ara ara "aha şimdi öleceğiz, aha gittik!" diye kendi içimde panik atak krizleri geçirsem de, çok tatlı insanlardı. beni antalya'da bıraktılar, numaralarını verdiler, numaramı aldılar öldüm mü kaldım mı diye kontrol etmek için. tek başıma otostop çekmeye başladım, kimse takmadı beni. ben de serik'e giden bir otobüse atladım, sıcakta bekleyemedim daha fazla. BU İŞİ OTOSTOPLA ÇÖZECEĞİM tarzı idealist bir yaklaşımım olmadığı için koymadı. ama tee ankara'dan antalya'ya sağ salim gelip göt kadar serik'te kaybolmak biraz koydu. oradan da kadriye'ye giden bir otobüse atladım ve 10 liraya falan bu işi çözdük.

kampta çok az kişi var. şu an 10 kişi falanız galiba. ali fuat hoca'nın misafirleri vardı, bir hanım ve küçük kızı. bu sabah gittiler onlar da işte. delfin uyurken geldi öptü vedalaşmak için. harika insanlardı.

geldiğim gün kampa 3 kişi daha geldi, beni gelir gelmez araziye götürdüler. tabii bu sevinç vericiydi ilk başta ama sonraki günlerde sabah akşam araziye çıkınca pek bir cafcafı kalmaı, hepimiz günde üç beş saat uyuyarak yaşamaya alıştık arkadaşlar.

geçen yıldan bir kaç kişi buradaydı. umut bütlere girmek için adana'ya döndü, uğur yaz okulu için antep'e. elimde bir meliha kaldı. geçen yıl pek fazla iletişim kuramamışız onunla, bu yıl kaynaşma fırsatı bulduk ve çok iyi anlaştığımızı fark ettik. geçen yıldan tecrübesi olan tek insanlar bizler olduğumuz için bizi arazi sorumlusu yaptılar. bizi temizlik sorumlusu da yaptılar. veri dosyaları ile ilgili her karışıklıkta da biz papara yiyoruz. arazi çantalarını hazırlıyoruz, insanlar verileri temize geçerken başlarında duruyoruz. gerçekten oturup sosyalleştiğimiz anlar çok sınırlı gibi geliyor bana. bir de sürekli hata yapıp durduğumuz için uzaktan kendimize bakınca şaşkın ördek gibi oraya buraya koşuşturup durduğumuzu ve bir yerlere ulaşamadığımızı düşünüyoruz ama hocalar bizi adam etme konusunda kararlı, ellerinde başka seçenek yok çünkü.

bir gece alkole boğulduk ve ali fuat hoca ve mihriban hanımla salak aile ilişkilerimi konuşma fırsatı bulduk. ali fuat hoca çok damar bir konuşma yaptı. şu noktada öeeh ben yapamıyorum bu işleri diyemiyorum.

meliha'yı benimle hindistan'a gitmeye ikna ediyor gibiydim ama edemedim. caner'i de edemedim, kimse benimle hindistan'a gitmek istemiyor.

bu gün bizim boş günümüz, ekip ölmeden bir nefes alma arasının iyi olabileceğini düşündüler sanırım. herkes yeni yeni uyanıyor, ben uyanalı da çok olmadı. nefis bir kitap okudum, vaktim olursa yazacağım. böyle buralarda işler. çok yoruluyorum, geçen yılki kadar keyif alıyor muyum bilmiyorum, sanırım buna vaktim yok. ama sağda solda sürtmekten ya da evde boş boş yatmaktan daha iyi gelen bir şey burada olmak.

HER ZAMANKİ GİBİ AŞK ACISI ÇEKİYORUM bir de. buradaki heeeerkesi bu hususta bunalttım, meliha, caner ve ali benim için münasip adaylar bulmaya karar verdiler. bu iş için bir vatsap grubu kuracaklarmış.

geçenlerde koray'a benim göynümde başkası var haberin olsun temalı bi' konuşma yaptım. bu koşullar altında benimle arkadaş olamadı, kaldıramıyormuş böyle bi şeyi. o yüzden engelledi beni sağdan soldan sağolsun. ayh her şey neden bu kadar büyütülüyor bunu da anlamıyorum ben, biraz üzdü bu kadar siktiriboktan bir nedenden birinin hayatından şutlanmak ama artık kader kısmet ne diyeyim. galiba hâlâ hayatımın aşkını bulamadım :(

alın size şarkı.