söylediğim ve söyleyebileceğim her şey ama her şey anlamını yitirmiş gibi hissediyorum... en sağlam dayanağım, ben içten olursam, açık olursam uzlaşmanın muhakkak bir yolunu bulurum'muş galiba. ama bu da benim küçük ütopyamda geçerliymiş, gerçek dünyada değil. gerçek dünyada insanlar bazen kendini ifade etme fırsatı bulamıyormuş ve sanırım bazen bu fırsatı bulsak bile söyleyeceklerimizin hiçbir anlamı olmuyor. duvarlara konuşuyorum duvarlara diye sitem ediyordum, şimdi duvarlara bile konuşmamak istiyorum, hiç konuşmamak istiyorum.