şalanja yüzsüzce devam ediyorum

Cumartesi gecesi bir arkadaşım Ankara'ya geldi. Tee bir hafta öncesinden bir gece sende kalabilir miyim diye sormuştu, kalabilirsin demiştim. Bu arkadaş tabii ki Tinder'da tanıştığım ve asla buluşmaya yanaşmadığım bir arkadaştı çocuklar. Bizde beyle, çay bahçesine, bara, muhallebiciye adam gibi gidip kimseyle tanışmam ama "Kalacak yer lazım" diyen kişi her kim olursa olsun Toki Turkuaz konutlarındaki naçizane evimizin kapıları sonuna kadar açık. Seri katilim dese tavrımın değişeceğini sanmıyorum.

Çocukcağız bir gece kaldı, ertesi gün işlerini halletmek için evden çıktı. Yolda arabası bozulmuş, servisi aramış, taksiye atlamış kaldığı yerden işlerini halletmek için şehre inmiş. Öyle olunca gidemedi. Ben de bu sebeple yazamadım.

Dün beni zorla kampüse sürükledi, "Zaten hiçbir şey bilmiyorum ya, çok üşeniyorum" diye mızmızlanmalarıma falan aldırmadı, bitki fizyolojisi sınavına da girmeye muvaffak oldum. Yarın da embriyoloji var, yine hiçbir şey bilmiyorum ama sınavlara gitmeye tenezzül ediyor olmak bile dünya için küçük, benim için büyük bir adım.

Burak bir saat önce falan çıktı sanırım. Gitmeden çocuğu markete yollamayı, mantı falan pişirtmeyi başardım, bizde beyle. Bizim eve gelen misafir açlıktan ölmek istemiyor ise yemek yapması gerektiğini çok kolay kavrıyor.

Şimdi de kendimi çok salak ve mutsuz hissediyorum. Okulla alakalı anksiyetelerim sürüyor. Hala hayatımda bir bey yok, merak ediyor olabilirsiniz diye söylüyorum.

Kendimle ilgili bilgi: sosyal medya üzerinden umuma açık bir şekilde birbirine derdini anlatmaya çalışan insanlara katlanamıyorum. Kendime, insanları yargılama, bu da insan olmanın bir yolu gibi telkinlerde bulunsam da yargılıyorum çocuklar. Yani feysbuk durumuna kimsenin anlamadığı şeyler yazıp muhatabının bundan feyz almasını bekleyeceğine mesincırdan direkt bu kişiye mesaj atarak içini dökmek daha sağlıklı değil mi? Ne engeller yedik ama beyle şeyler yapmadık, bu pasif agresif tutumlar bana çok tekinsiz görünüyor.